www.fae.pl - Publikacje

Rozwój wydarzeń w regionie Bliskiego Wschodu w ostatnich kilku miesiącach skłania do postawienia tezy, że regionalna pozycja geopolityczna Islamskiej Republiki Iranu wciąż ulega wzmocnieniu. Paradoksalnie, dzieje się tak pomimo dość gwałtownego pogarszania się kondycji ekonomicznej tego kraju, głównie wskutek globalnego kryzysu gospodarczego, ale też „dzięki” fatalnemu kierowaniu gospodarką przez ultrakonserwatywną ekipę rządową prezydenta Mahmuda Ahmadineżada. Choć pogarszanie się najważniejszych parametrów
makroekonomicznych kraju sprawia, że sytuacja wewnętrzna (tak ekonomiczna, jak i społeczna) staje się coraz bardziej napięta, to jak dotychczas nie przełoŜyło się to na osłabienie tempa umacniania się regionalnej pozycji Iranu. Również narastanie wewnętrznej walki politycznej pomiędzy poszczególnymi frakcjami w łonie reżimu, w związku ze zbliżającymi się wyborami prezydenckimi, nie wpływa póki co destrukcyjnie na skuteczność działań tego kraju na arenie
międzynarodowej.

 

Objęcie prezydentury przez Baracka Obamę postawiło na nowo pod znakiem zapytania kwestię budowy w Polsce bazy lądowego komponentu systemu Missile Defence, tzw. GMD (Ground-based Midcourse Defense). Demokraci tradycyjnie już są bardziej sceptyczni nie tylko co do samej idei tarczy, ale i co do skuteczności i efektywności systemu w jego obecnej konfiguracji. Właśnie te wątpliwości sprawiają, iż zasadność budowy trzeciej (po Vandenberg i Fort Greeley) bazy, jest podważana, choć nie bez znaczenia jest tu również postawa Rosji,konsekwentnie twierdzącej, iż instalacje amerykańskie w Europie Środkowej są de facto wymierzone w jej własny potencjał jądrowy. Jaki może być więc los bazy?

W dniu 13 stycznia 2009 roku Rada Ministrów przyjęła uchwałę w sprawie rozwoju energetyki jądrowej w Polsce1, która ma przyczynić się do wzrostu bezpieczeństwa energetycznego kraju. Problemy związane z brakiem dywersyfikacji dostaw surowców energetycznych do Polski oraz
współczesne wzywania energetyczno – klimatyczne przejawiające się prognozowanym wzrostem zapotrzebowania na energię oraz zaostrzoną polityką klimatyczną skłoniły rząd do podjęcia działań. Jednym ze sposobów zwiększających energy mix i zmniejszających ryzyko braku energii jest rozwój energetyki jądrowej.

 

Dynamiczne, negatywne zmiany klimatu konsekwentnie od kilkunastu lat zyskują rangę jednego z najważniejszych globalnych wyzwań. Jednak o ile dostrzeżenie tego problemu przez społeczność międzynarodową staje się faktem, to jednak podjęcie konkretnych kroków jest coraz trudniejsze. Zauważalne jest to zwłaszcza przy ustalaniu tego, co będzie się działo po 2012 roku, kiedy
przestanie obowiązywać Protokół z Kioto.

 

Kraj Kwitnącej Wiśni jest wyjątkowo wrażliwy na wszelkiego rodzaju zakłócenia transportu morskiego, który z kolei uznawany jest za najsłabiej chroniony element systemu gospodarczego najbardziej nawet rozwiniętych państw świata. Nawet światowe supermocarstwo, Stany Zjednoczone, nie jest w stanie zapewnić stuprocentowego bezpieczeństwa własnych jednostek handlowych. Za szczególnie narażony na ataki element transportu morskiego można bez wątpienia uznać transport ropy naftowej oraz gazu. Tymczasem surowce służące produkcji energii są dla ekonomii każdego rozwiniętego kraju niczym krew dla organizmu żywego, ich brak oznacza szybką śmierć wszystkich gałęzi gospodarki.