www.fae.pl - Publikacje

W dn. 23 czerwca 2016 roku 51,9 proc. Brytyjczyków opowiedziało się w referendum za opuszczeniem Unii Europejskiej, natomiast 48,1 proc. uprawnionych zagłosowało za pozostaniem w UE. Oznacza to, że premier David Cameron nie przekonał swoich obywateli do wynegocjowanego w lutym porozumienia z Unią o wyłączeniu z dalszego pogłębiania integracji europejskiej. Zjednoczone Królestwo opuści więc Unię Europejską. Co oznacza to dla Wielkiej Brytanii i samej UE?

W dn. 23 czerwca 2016 roku 51,9 proc. Brytyjczyków opowiedziało się w referendum za opuszczeniem Unii Europejskiej, natomiast 48,1 proc. uprawnionych zagłosowało za pozostaniem w UE. Oznacza to, że premier David Cameron nie przekonał swoich obywateli do wynegocjowanego w lutym porozumienia z Unią o wyłączeniu z dalszego pogłębiania integracji europejskiej. Zjednoczone Królestwo opuści więc Unię Europejską. Co oznacza to dla Wielkiej Brytanii i samej UE?

Dokładnie pięć lat temu – pod koniec maja 2011 roku – fala demonstracji, protestów i zamieszek (która objęła Syrię już w styczniu tamtego roku), przekształciła się w chaos niekontrolowanego społecznego zrywu o jawnie antyrządowym charakterze. Działania reżimu, polegające na próbach stłumienia nasilających się społecznych niepokojów przy użyciu brutalnych metod policyjnych i terroru służb bezpieczeństwa, nie powiodły się. Pod koniec kwietnia 2011 roku do akcji wkroczyły zatem starannie dobrane jednostki regularnej armii z sił lądowych. Do pacyfikacji objętych zamieszkami miast, miasteczek lub nawet ich poszczególnych dzielnic, w pierwszym rzędzie skierowano najbardziej lojalne wobec reżimu jednostki i formacje Syryjskiej Armii Arabskiej, złożone głównie z członków rządzącej krajem sekty Alawitów oraz innych mniejszości wyznaniowych. Syria znalazła się w ten sposób w kolejnej fazie szybko ewoluującego konfliktu: typowych militarnych działań antyrebelianckich i przeciwpartyzanckich (COIN, counterinsurgency operations), prowadzonych z niezwykłą bezwzględnością i brutalnością. Krwawe wydarzenia z Homs i Dary z kwietnia/maja 2011 roku okazały się początkiem koszmarnego konfliktu, trwającego w Syrii po dziś dzień i zdającego się nie mieć szans na zakończenie. Warto zatem, dokładnie po pięciu latach, przypomnieć te wydarzenia oraz ich społeczno-polityczne i militarne tło.

Sojusz Północnoatlantycki – najpotężniejsza w dziejach świata organizacja militarna musiał w latach 90. XX wieku, po dekompozycji swojego głównego rywala, zmierzyć się z szeregiem nowych wyzwań dla bezpieczeństwa. Jednym z nich były zagrożenia z cyberprzestrzeni, początkowo bagatelizowane, z czasem stały się istotnym tematem dyskusji. Czy NATO jest gotowe zmierzyć się z tym problemem i jakie zastosowanie ma w tym obszarze, będący kamieniem węgielnym organizacji, artykuł V?

W drugiej połowie kwietnia 2016 roku Komisja Europejska zaprezentowała nowe inicjatywy, mające przyczynić się do powstania Jednolitego Rynku Cyfrowego w UE1. Zapowiedziano m.in. działania na rzecz cyfryzacji europejskiego przemysłu, stworzenie europejskiej inicjatywy na rzecz chmury obliczeniowej oraz prace w zakresie; normalizacji sektora ICT, rozwoju administracji elektronicznej oraz Internetu rzeczy2. Prace nad stworzeniem Jednolitego Rynku Cyfrowego UE toczą się od 2010 roku, jako jeden z celów ogłoszonej wówczas Europejskiej Agendy Cyfrowej3. Zaprezentowane w ostatnim czasie plany są natomiast rozwinięciem ogłoszonej w maju 2015 roku Strategii Jednolitego Rynku Cyfrowego w Europie4.