www.fae.pl - Publikacje

W dzisiejszym zglobalizowanym świecie kluczową rolę przy ocenie potencjału danego państwa na arenie międzynarodowej odgrywa oszacowanie jego zdolności ekonomicznych. Brak odpowiedniego potencjału gospodarczego, nawet przy mocnej pozycji politycznej (vide Federacja Rosyjska) lub militarnej (vide Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna), uniemożliwia wypracowania właściwej pozycji przetargowej do osiągnięcia statusu aktora globalnego. Turcja pod względem ekonomicznym wciąż jest co najwyżej mocarstwem regionalnym.

Północnokoreański reżim od wielu lat prowadzi politykę celowego zwiększania napięcia na Półwyspie, chcąc wymóc w ten sposób na społeczności międzynarodowej kolejne ustępstwa lub usankcjonowanie swoich poczynań, zazwyczaj w kwestii programu jądrowego lub rakietowego. Każdorazowo takie działania wywołują poważne zaniepokojenie po drugiej stronie Cieśniny Cuszimskiej. Japonia jest w razie ew. konfliktu szczególne narażona na atak ze strony Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Wprawdzie zagrożenia ze strony tego kraju nie stanowi ani przestarzałe lotnictwo ani równie wiekowa i słabo wyposażona marynarka wojenna (z istotnym wyjątkiem miniaturowych okrętów podwodnych, mogących stanowić środek przerzutu dla grup dywersyjnych), mogą jednak okazać się nim północnokoreańskie rakiety balistyczne. Aby móc się przed nimi bronić, Japonia we współpracy z USA rozwija własną wersję tarczy antyrakietowej.
 

W sierpniu br. minie dokładnie osiem lat od chwili, gdy świat dowiedział się o istnieniu irańskiego programu nuklearnego Przez te osiem lat nie udało się społeczności międzynarodowej nie tylko powstrzymać Iranu przed kontynuacją i systematyczną rozbudową tego programu, ale też wymusić na władzach w Teheranie pełnej przejrzystości działań w tym zakresie. Trwający nieprzerwanie od ośmiu lat pat w kwestii irańskiej oznacza, że stajemy przed realną perspektywą braku możliwości uregulowania problemu na drodze dyplomatycznej. Także perspektywa wymuszenia przez społeczność międzynarodową irańskiego posłuszeństwa w drodze sankcji ekonomicznych jawi się jako w istocie nierealna. Czy zatem światu pozostaje już tylko użycie siły? Czy też Zachód pogodził się już z wizją nuklearnego Iranu?

Kiedy w styczniu 2009 r. Barack Obama obejmował urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych, Ameryka Łacińska z nadzieją oczekiwała serii pozytywnych zmian w polityce Waszyngtonu wobec regionu. Po ponad roku rządów nowej administracji, mimo pewnych pozytywnych sygnałów, rejestr jej dokonań na zachodniej półkuli jednak rozczarowuje.

Podpisanie Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali w dniu 18 kwietnia 1951 roku zapoczątkowało trwający ponad 60 lat proces integracji państw europejskich. Traktat ten stał się katalizatorem zmian, które na zawsze odmienić miały polityczną oraz gospodarczą sytuację w Europie, starającej się podźwignąć z kolan po okresie II Wojny Światowej. Równo 60 lat po tych wydarzeniach Europa na nowo staje w obliczu konieczności zmierzenia się z trudną dla niej sytuacją. Jest nią jej wewnętrzny polityczny oraz gospodarczy kryzys, który zatacza coraz szersze kręgi. W obliczu zagrożenia historia wydaje się jednak zakreślać koło, gdyż tak jak przed sześćdziesięcioma laty, tak i dzisiaj pojawia się koncepcja zawiązania kolejnej, czwartej już Wspólnoty, mającej stać się dla Europy sposobem rozwiązania problemów.