www.fae.pl - Publikacje

Miniony rok był dla Ukrainy rokiem przełomowym z wielu względów. Nastąpiły istotne zmiany w polityce wewnętrznej, co niejako automatycznie pociąga za sobą przegląd zagranicznej strategii Kijowa. Prezydent Wiktor Janukowycz na nowo rozłożył akcenty w stosunkach ze Wschodem i Zachodem, realizując własną wizję współpracy ze światem zewnętrznym. Czyni to z pełnym zaangażowaniem i jest pod tym względem politykiem przewidywalnym i konsekwentnym.

Kiedy Štefan Füle, komisarz UE ds. Rozszerzenia i Polityki Sąsiedztwa, nazywał Białoruś największą zagadką Europy, niewiele się pomylił. Wydarzenia ostatnich tygodni w tym kraju dowodzą, że reżim jest nieprzewidywalny. Liberalizacja, którą obserwowaliśmy od miesięcy, okazała się być grą pozorów i w wyborczy wieczór 19 grudnia prysnęła jak bańka mydlana. W obliczu represji na nienotowaną od dawna skalę, wykuwa się zupełnie nowe polityczne modus vivendi wewnątrz kraju. Zaskakujący zwrot nastąpił również w otoczeniu międzynarodowym Mińska. Nasuwa się pytanie, czy gwałtowne przetasowanie polityczne dowodzi siły, czy słabości Łukaszenki, i jak odbije się na przyszłości kraju?

W opinii ekspertów przed przyjęciem Traktatu lizbońskiego rola Prezydencji w ramach systemu instytucjonalnego integracji europejskiej ulegała systematycznemu wzrostowi. Przewodnictwa kolejnych państw członkowskich UE wywierały istotny wpływ na kształt agendy projektu europejskiego. Prezydencje krajów UE zajmowały zasadniczą pozycję zwłaszcza w obszarach integracji europejskiej funkcjonujących na zasadzie metody międzyrządowej.

W drugiej części opracowania dotyczącego polskiego przewodnictwa w UE w II poł. 2011 r. przedstawiamy aspekty merytoryczne i organizacyjne polskiej Prezydencji UE.

W ubiegły weekend zakończyła się w stolicy Bawarii 47. Monachijska Konferencja Bezpieczeństwa. Jest to jedno z najważniejszych i najbardziej prestiżowych europejskich spotkań polityków i ekspertów, przez kilka dni obradujących nad stanem światowego bezpieczeństwa. O randze konferencji świadczy lista uczestników: Sekretarz Generalny ONZ Ban Ki-Moon, NATO Anders Fogh Rasmussen, Kanclerz Niemiec Angela Merkel, Premier Wielkiej Brytanii David Cameron, ministrowie spraw zagranicznych Niemiec i Francji, Sekretarz Stanu USA Hillary Clinton, ministrowie obrony Niemiec i Wielkiej Brytanii, Hermann van Rompuy i Catherine Ashton z UE oraz senatorowie Joseph Liebermann i John McCain z Kongresu USA to jedynie niektórzy z imponującej listy ponad 200 uczestników, reprezentujących głównie USA i Europę.

W opinii ekspertów przed przyjęciem Traktatu lizbońskiego rola Prezydencji w ramach systemu instytucjonalnego integracji europejskiej ulegała systematycznemu wzrostowi. Przewodnictwa kolejnych państw członkowskich UE wywierały istotny wpływ na kształt agendy projektu europejskiego. Prezydencje krajów UE zajmowały zasadniczą pozycję zwłaszcza w obszarach integracji europejskiej funkcjonujących na zasadzie metody międzyrządowej.

W pierwszej części opracowania dotyczącego polskiego przewodnictwa w UE w II poł. 2011 r. przedstawiamy aspekty prawno-instytucjonalne Prezydencji UE.

Już wkrótce część druga tego opracowania, a w niej aspekty merytoryczne i organizacyjne polskiego przewodnictwa.