www.fae.pl - Publikacje

Projekt Nabucco wystartował oficjalnie w 2002 roku i rozpoczął się od wstępnych rozmów pomiędzy austriackim OMV, tureckim BOTAS, węgierskim MOL, rumuńskim Transgazem i bułgarskim Bulgargazem – koncernami z krajów, przez które rurociąg miał przebiegać. Dwa lata później podmioty te powołały do życia spółkę o nazwie Nabucco Gas Pipeline International GmbH (później dołączył niemiecki RWE).

Ledwie przebrzmiały echa niezbyt optymistycznych komentarzy po ogłoszonym niedawno szumnie i z wielką pompą zakończeniu operacji „surge” w Afganistanie – akcji uznanej oczywiście za olbrzymi sukces militarny i strategiczny USA – a już docierają do nas kolejne sygnały, każące sceptycznie patrzeć na przyszłość operacji ISAF i sytuacji w tym kraju. Oto na naszych oczach, na dwa lata przed planowanym zakończeniem afgańskiej misji NATO, w gruzy walą się dwa najważniejsze filary strategii sojuszniczej wobec Afganistanu: efektywne wyszkolenie afgańskich sił bezpieczeństwa (zagrożone obecnie rosnącą liczbą ataków typu „green-on-blue”) oraz osiągnięcie kompromisu z Talibami co do pokojowego uregulowania przyszłości Afganistanu.

Bieżący kontekst debaty publicznej nie sprzyja analizie systemu edukacyjnego w kategoriach kluczowych wartości. Tymczasem bez odwołania się do egalitaryzmu, sprawiedliwości społecznej, emancypacji - a więc wartości bliskich autorowi opracowania i ideowym fundamentom Fundacji Amicus Europae oraz Fundacji im. Friedricha Eberta – trudno prowadzić poważną refleksję na temat roli szkoły we współczesnym społeczeństwie (...) Uważam, że dyskusję dotyczącą edukacji w Polsce należy prowadzić inaczej. Punktem wyjścia powinny być kluczowe wartości i wizja kształcenia. Od nich należy dopiero dojść do debaty o tym, jak powinny wyglądać poszczególne obszary: treść programowa, nadzór pedagogiczny, kształcenie nauczycieli, Karta Nauczyciela, finansowanie oświaty itd. Aby zaplanować zmiany w poszczególnych obszarach, należy opracować wizję docelową, a następnie opracować cząstkową diagnozę i zaplanować program reform, dbając o koordynację jego poszczególnych elementów. Poniższy dokument może być traktowany jako wprowadzenie do dyskusji idącej w tym kierunku. 

Poszukując swojego miejsca na arenie międzynarodowej, Kijów od dwudziestu lat prowadzi „politykę szpagatu” między Wschodem a Zachodem; na przemian zacieśnia współpracę z Rosją i z Unią Europejską, przekonując, że jedno drugiemu nie przeczy. Tymczasem szanse Ukrainy na integrację europejską w sensie instytucjonalnym maleją z każdym rokiem, a politycy wykorzystują hasło „integracja europejska” do usprawiedliwienia swoich działań lub bezczynności. Czy wybory parlamentarne, które odbędą się nad Dnieprem 28 października br., przyczynią się do zmian na arenie politycznej Ukrainy, i czy będą to zmiany na lepsze, cokolwiek by to miało znaczyć?

Od formalnego uzyskania niepodległości przez Sudan Południowy (lipiec 2011 r.) dwóm państwom sudańskim nie udało się ułożyć stosunków pokojowo. Nieprzerwanie powracają kwestie nierozwiązane przed podziałem państwa, zwłaszcza spory terytorialne, kwestie ropy, finansów, i pozycji mniejszości. Choć sąsiadujące kraje wydają się „skazane na współpracę”, nie przejawiały dotąd determinacji, żeby doprowadzić rozmowy do końca – na tym polu aktywniejsza od samych Sudańczyków była społeczność międzynarodowa.