www.fae.pl - Publikacje

Jednym z kluczowych elementów umowy koalicyjnej w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa RFN, zawartej w dniu 2 października 2009 r. pomiędzy CDU/CSU oraz FDP, jest kwestia taktycznej broni jądrowej znajdującej się w bazach sił zbrojnych USA na terytorium Niemiec . Zaprezentowanie koalicyjnych postulatów przez stronę niemiecką na arenie międzynarodowej odbyło się na szczycie bezpieczeństwa nuklearnego w Waszyngtonie 13 kwietnia br. oraz w liście ministrów spraw zagranicznych krajów Beneluksu, Norwegii i RFN skierowanych do Sekretarza Generalnego NATO Andersa Fogha Rasmussena i Sekretarz Stanu USA Hillary Clinton 25 lutego br.
 

Temat Białorusi ponownie zaistniał niedawno w międzynarodowych serwisach informacyjnych. Tym razem nie chodziło jednak o sytuację polityczną w tym kraju, ale o porozumienie Mińska z Wenezuelą odnośnie zakupu ropy naftowej. Te dostawy, jakkolwiek zaskakujące, są efektem przyśpieszenia procesu, na który Białoruś musi zareagować stosując nie doraźną taktykę, ale długoterminową strategię.

Klub mocarstw atomowych liczy oficjalnie pięciu członków, choć de facto do tego ekskluzywnego grona należy obecnie najprawdopodobniej osiem państw . Do wspomnianej „wielkiej piątki” doliczyć należy Indie, Pakistan oraz Izrael. O ile jednak dwa pierwsze państwa obwieściły światu swój status poprzez przeprowadzenie próbnych eksplozji nuklearnych, o tyle Izrael dotychczas nie zdecydował się na taki krok. Nigdy też ustami swych politycznych przedstawicieli nie potwierdził faktu posiadania broni jądrowej (ani też mu nie zaprzeczył). Jak liczny może być izraelski arsenał i czy państwo to nadal będzie konsekwentnie odmawiać potwierdzenia swej pozycji?

Zaczynająca się właśnie oficjalna wizyta prezydenta Federacji Rosyjskiej Dmitrija Miedwiediewa w Polsce, będąca zwieńczeniem bezprecedensowego ocieplenia wzajemnych relacji między Warszawą a Moskwą, rozpoczętego tragicznymi wydarzeniami z 10 kwietnia br. pod Smoleńskiem, stwarza dobrą okazję do przeanalizowania geopolitycznych podstaw tego procesu.

Limit proponowanych rozwiązań i politycznych doświadczeń w celu urzeczywistnienia projektu o nazwie „Federacja Bośni i Hercegowiny” zdaje się powoli wyczerpywać. Nie warto już nawet wytykać państwom zachodnim, że stworzona administracja zbytnio usztywniła, bądź co bądź wątpliwe, intencje „bośniackich” polityków do stworzenia zdrowego organizmu państwowego. Różnic jest zbyt wiele, a żelazny uścisk Unii Europejskiej jeszcze bardziej je pogłębia, co nie daje podstaw do odrobiny optymizmu na przyszłość.