www.fae.pl - Publikacje

1 maja 2014 r. minęło dokładnie 10 lat od momentu akcesji Polski do Unii Europejskiej i oficjalnego otwarcia rynków wielu państw Europy Zachodniej. Zdaniem kluczowych ekspertów datę tą należy uznać za początek masowego exodusu Polaków – wg. oficjalnych statystyk za granicą żyje już ponad 2 mln posiadaczy polskich paszportów.

Zgodnie z obawami i przewidywaniami sprzed kilku tygodni („FAE Policy Paper” nr 12/2014 z 29 kwietnia br.), sytuacja w Iraku szybko ulega dramatycznemu pogorszeniu. Strategia nieustannej dyskryminacji sunnickiej mniejszości, stosowana od wielu lat przez zdominowany przez szyitów rząd w Bagdadzie, zaczyna przynosić pierwsze zatrute owoce. Bezwzględne egzekwowanie przez szyicką większość jej dominacji w irackiej polityce wewnętrznej, zagranicznej oraz gospodarce stworzyło – po raz drugi w ostatniej dekadzie – dogodne warunki dla wzrostu siły islamskich radykałów sunnickich. Tym razem w kraju brakuje jednak czynnika – jakim w latach 2007-2008 były siły USA – który ukróciłby niekorzystne trendy w wewnętrznej polityce irackiej. Tym samym perspektywy dalszego rozwoju sytuacji w Iraku rysują się obecnie w ciemnych barwach, zarówno pod względem militarnym, jak i politycznym.

25 maja br. po raz ósmy w historii Europejczycy wybrali Parlament Europejski (PE), przy czym po raz pierwszy wybory do tej instytucji odbywały się w warunkach obowiązywania zapisów traktatu lizbońskiego, który wszedł w życie 1 grudnia 2009 roku.

Obecny konflikt Ukrainą z Federacji Rosyjskiej wywołuje więcej pytań, aniżeli mamy odpowiedzi. Ważne i ciekawe jest to, że ukraińska armia, która powinna była od razu przystąpić do próby sił z najeźdźcą, faktycznie poddała się bez walki na Krymie. Jeśli pozbyć się dyplomatycznego słownictwa i politycznych gier, to jaki jest aktualny prawdziwy stan ukraińskiego wojska? Czy Ukraina ma szansę na obronę swojego terytorium za pomocą własnych sił zbrojnych?

Na nieco ponad pół roku przed zakończeniem afgańskiej operacji NATO i planowanym wycofaniem z Afganistanu zdecydowanej większości sił międzynarodowych, sytuacja w tym kraju wciąż daleka jest od stabilnej. Dotyczy to zarówno aspektu bezpieczeństwa wewnętrznego, jak też sytuacji politycznej. Co więcej, pod wieloma względami (np. skala przemocy czy poziom aktywności rebeliantów) stan rzeczy w Afganistanie pogarsza się w szybkim tempie i trudno zakładać, że trendy te ulegną odwróceniu. Najbliższe miesiące będą więc kluczowe dla przyszłości Afganistanu. To wtedy okaże się, czy prawdopodobny wybór Abdullaha Abdullaha, Tadżyka, na prezydenta Afganistanu nie okaże się jednak czynnikiem pogłębiającym tradycyjną rywalizację etniczną między Pusztunami a ludami północy i zachodu Afganistanu (Tadżykami, Uzbekami, Hazarami). To wtedy wreszcie okaże się również, czy afgańskie siły bezpieczeństwa – pozostawione już dosłownie same sobie po wycofaniu się wojsk NATO – dadzą sobie radę z rosnącą w siłę rebelią talibów i ich sojuszników.