www.fae.pl - Publikacje

Mijająca właśnie czwarta rocznica wybuchu tzw. drugiej wojny libańskiej stanowi dobrą okazję dla bliższego przyjrzenia się ewolucji libańskiego ugrupowania Hezbollah – organizacji, która skutecznie stawiła wówczas czoła niekwestionowanej do tamtej pory potędze militarnej regionu, Izraelowi.
Historia i działalność Hezbollahu – Partii Boga – stanowi fenomen polityczny, społeczny i ideologiczno-religijny, którego znaczenie wykracza daleko poza granice samego Libanu.

Coraz bardziej niezależna i samodzielna pozycja geopolityczna Turcji to nie efekt ostatnich wydarzeń, a stan wypracowywany latami. Rosnące wpływy Ankary na Półwyspie Bałkańskim to dobry sygnał dla tamtejszych krajów, które otrzymują tym samym kolejną alternatywę dla wzmacniania swojej pozycji w Europie.

Stosownie do niepotwierdzonych obecnie informacji, Polska posiada blisko 1,5 – 3 bln m³ gazu łupkowego. Prognostyczne dane wskazują na gigantyczne ilości surowca, które wystarczyłyby na setki lat. Amerykańscy specjaliści prognozują, iż Polska posiada największe złoża gazu łupkowego w Europie.
Eksploatacja zasobów gazu łupkowego jest w Polsce tematem politycznym, co niesienie za sobą zagrożenie związane z wykorzystywaniem go w rywalizacji pomiędzy poszczególnymi partami politycznymi. Z racji na fakt, iż eksploatowanie tego surowca zwiększyłoby bezpieczeństwo energetyczne Polski oraz zmieniłoby strukturę importu gazu ziemnego, należy podjąć wszelkie działania, aby eksploatacja nie została zablokowana.

Fundacja Amicus Europae, nie kierując się jakimikolwiek preferencjami politycznymi czy personalnymi względem żadnego z obu kandydatów na urząd prezydenta, przygotowała zestaw bezstronnych rekomendacji i zaleceń w zakresie dziesięciu najważniejszych obecnie tematów i obszarów polskiej polityki zagranicznej. Intencją tego projektu jest wskazanie podstawowych problemów i wyzwań międzynarodowych, przed jakimi stoi dziś Polska, wraz z zasugerowaniem najbardziej optymalnych i pożądanych – w naszej ocenie – kierunków i metod ich rozwiązania.

Gdy na początku czerwca br. Rada Bezpieczeństwa ONZ przegłosowała kolejny, czwarty już, pakiet sankcji wobec Islamskiej Republiki Iranu, Stany Zjednoczone uznały to za wielki sukces wielostronnej dyplomacji międzynarodowej. Być może faktycznie jest to spory sukces, skoro Waszyngton potrzebował aż pół roku na przekonanie Rosji i Chin – w toku żmudnych rozmów i kolejnych ustępstw – do poparcia idei nowych sankcji przeciwko Iranowi.
Jednak w rezultacie tych wymuszonych ambiwalentną postawą Moskwy i Pekinu kompromisów pakiet kolejnych „kar” wobec Teheranu można faktycznie, jak tym razem wyjątkowo słusznie zauważył irański prezydent Mahmud Ahmadineżad, „wyrzucić do kosza”. Oprócz czysto propagandowego i politycznego znaczenia, nowe sankcje przeciwko Iranowi mieć będą bowiem najpewniej niewielkie znaczenie praktyczne i tym samym nie wpłyną na postawę Teheranu w kwestii jego programu jądrowego. Co więcej, dążenie administracji USA do uchwalenia rezolucji RB ONZ za wszelką cenę sprawiło, że także ostrze jednostronnych sankcji amerykańskich – przyjętych w dwa tygodnie po ONZ-owskich – nie jest tak wyraźne i mocne, jak się spodziewano.