www.fae.pl - Publikacje

Rok 2009 był dla rosyjskiego przemysłu energetycznego przełomowy. Rosjanie wydobyli wtedy 494 miliony ton ropy naftowej , po raz pierwszy w historii więcej niż dotychczasowy lider Arabia Saudyjska. Po raz pierwszy od wielu dekad bilans odkrycia nowych pokładów surowca do jego eksportu był pozytywny (620 mln ton odkrytych i 246 mln ton wyeksportowanych).

Biorąc pod uwagę powyższe fakty można ulec wrażeniu, że potencjał rosyjskiego przemysłu energetycznego jest poparty mocnymi fundamentami. Za tą fasadą wspieraną przez oficjalną linią Kremla oraz przez władze spółek państwowych istnieje jednak szereg poważnych wyzwań, z którymi Rosjanie muszą sobie poradzić jeśli chcą wzmocnić i utrzymać swoją pozycję na rynkach energetycznych i przez to na arenie międzynarodowej. Najważniejsze z nich to inwestycje w infrastrukturę wydobywczą i przesyłową.

Polityka „aktywnego niezaangażowania” posiada w Serbii dość długą tradycję. Jej sens wynika ze specyficznego położenia geograficznego tego państwa, które jest realnym pomostem pomiędzy Europą a Bliskim Wschodem, stanowiąc bramę (wlot) strategicznej osi Morawa – Wardar - naturalnego ujścia w kierunku morza Egejskiego. Ten geopolityczny atut winien stać się obiektem zdecydowanie większego zainteresowania Unii Europejskiej.

Warto pochylić się nad wygłoszonym miesiąc temu expose ministra spraw zagranicznych RP Radosława Sikorskiego, którego spora część dotyczyła istotnych kwestii polskiej polityki wschodniej. Wbrew niedawnym wypowiedziom szefa MSZ o zerwaniu z polityką jagiellońską i skupieniu się na polityce piastowskiej, jednym z filarów sejmowego wystąpienia było nakreślenie strategicznego dla Polski obszaru, na którym nasza dyplomacja powinna być szczególnie aktywna.

Od czasu powstania republiki Turcja dość konsekwentnie negowała osmańską przeszłość traktując ją jako coś niemalże upokarzającego, przyczynę upadku i zacofania. Ponadto, wynalazkiem młodej republiki była świeckość i nacjonalizm, które nijak się miały do tożsamości mieszkańca imperium – opartej na przynależności do określonej grupy wyznaniowej. Między tymi dwiema epokami powstała poważna cywilizacyjna i światopoglądowa wyrwa.Podziały te żywe są do dziś, ale w mniejszym lub większym stopniu podlegają publicznej debacie i krytycznej ocenie. Jedną z prób zasypania powstałej w 1923 roku przepaści jest powrót do wspólnej dla wszystkich przeszłości imperium osmańskiego, także w wymiarze samodefiniowana pozycji regionalnej Turcji.

Wybuch rewolucji w krajach Afryki Północnej stał się ważnym sprawdzianem dla polityki międzynarodowej Republiki Federalnej Niemiec. Tradycyjnie szeroki konsensus głównych sił politycznych w odniesieniu do podstawowych celów polityki zagranicznej jest osłabiany przez kampanię wyborczą do Landtagów. Interwencja zbrojna koalicji międzynarodowej w Libii może mieć dalekosiężne konsekwencje dla niemieckich starań o stałe członkostwo w Radzie Bezpieczeństwa ONZ. Coraz więcej faktów przemawia za tym, że niemiecka suwerenność w polityce bezpieczeństwa nie jest ograniczana z zewnątrz, ale cierpi na brak spójnej wizji.