www.fae.pl - Raporty

Raport „Dwa lata Arabskiej Wiosny – próba bilansu”, który oddajemy w Państwa ręce, to efekt dyskusji ekspertów i praktyków, zajmujących się regionem Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Debata miała miejsce w lutym 2013 r. – a więc praktycznie równo w dwa lata od momentu wybuchu pierwszych niepokojów i demonstracji, które przetoczyły się jak fala po państwach regionu i niedługo później zyskały wspólne miano Arabskiej Wiosny.

Raport niniejszy jest więc czymś w rodzaju fotografii – czy raczej całego zbioru zdjęć – dokumentujących stan procesów politycznych oraz kondycję społeczną i gospodarczą równo w drugą rocznicę wybuchu Arabskiej Wiosny. Siłą rzeczy oddaje więc rzeczywistość w momencie swego tworzenia – a więc pierwszych tygodni obecnego, 2013, roku. Biorąc pod uwagę niezwykłe tempo wydarzeń w krajach objętych procesami Arabskiej Wiosny, oznacza to w sposób naturalny, że w chwili, gdy czytacie Państwo treść naszej publikacji, w wielu aspektach i kwestiach może nie oddawać już ona stanu faktycznego. Tym niemniej jesteśmy przekonani, że raport nasz ma dużą wartość poznawczą i naukowo-badawczą, jako próba bilansu zdarzeń i procesów zachodzących na naszych oczach na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej.

Raport Fundacji Amicus Europae pt. "Arktyka jako nowy obszar geopolitycznej rywalizacji państw i mocarstw". jest owocem debaty, jaka miała miejsce podczas seminarium eksperckiego zorganizowanego przez Fundację w dn. 21 listopada 2012 roku.

Niniejsza publikacja zawiera najważniejsze wnioski i rekomendacje z tego spotkania.

Bieżący kontekst debaty publicznej nie sprzyja analizie systemu edukacyjnego w kategoriach kluczowych wartości. Tymczasem bez odwołania się do egalitaryzmu, sprawiedliwości społecznej, emancypacji - a więc wartości bliskich autorowi opracowania i ideowym fundamentom Fundacji Amicus Europae oraz Fundacji im. Friedricha Eberta – trudno prowadzić poważną refleksję na temat roli szkoły we współczesnym społeczeństwie (...) Uważam, że dyskusję dotyczącą edukacji w Polsce należy prowadzić inaczej. Punktem wyjścia powinny być kluczowe wartości i wizja kształcenia. Od nich należy dopiero dojść do debaty o tym, jak powinny wyglądać poszczególne obszary: treść programowa, nadzór pedagogiczny, kształcenie nauczycieli, Karta Nauczyciela, finansowanie oświaty itd. Aby zaplanować zmiany w poszczególnych obszarach, należy opracować wizję docelową, a następnie opracować cząstkową diagnozę i zaplanować program reform, dbając o koordynację jego poszczególnych elementów. Poniższy dokument może być traktowany jako wprowadzenie do dyskusji idącej w tym kierunku.