www.fae.pl - Policy Papers

Podana na początku czerwca br. informacja o prawdopodobnym zabiciu w Pakistanie Abu Jahja al-Libiego – człowieka nr 2 w obecnym kierownictwie Al-Kaidy i najwyżej w niej uplasowanego Libijczyka – na nowo skierowała uwagę międzynarodowej opinii publicznej na kwestię wykorzystywania przez USA uzbrojonych bezzałogowych samolotów zwiadowczych (tzw. dronów) w wojnie z islamskim terroryzmem. Pomijając fakt, że doniesienia o śmierci al-Libiego mogą się nie potwierdzić (już raz, trzy lata temu, Amerykanie podali jako pewnik informację, że zginął on w podobnych okolicznościach, co ostatecznie okazało się pomyłką), warto jednak przy tej okazji zwrócić uwagę na samą kwestię rosnącej roli taktyki walki dronów w wojnie z islamizmem. Omawiając ten problem, skupmy się wyłącznie na aspektach operacyjnych i strategicznych, pomijając najczęściej (i w wielu innych miejscach) omawiane kwestie prawnomiędzynarodowe, etyczne i humanitarne związane ze stosowaniem bezpilotowców.

Ogłoszony przez Stany Zjednoczone na początku stycznia b.r. „obrót ku Azji” sprawia, iż w orbitę zainteresowań Pentagonu wchodzi (lub powraca) co najmniej kilka państw Azji Południowej i Południowo- Wschodniej. Jednym z nich są Filipiny, kraj przez lata sukcesywnie przez Waszyngton zapominany.

Styl sprawowania władzy na Białorusi jest autorskim projektem białoruskiego prezydenta, Aleksandra Łukaszenki. Dzięki wizerunkowej konsekwencji zbudował on mit „Baćki” – dobrego ojczulka, który dba o pomyślność narodu. Niedawny kryzys finansowy nadszarpnął nieco ten image, niemniej jednak nadal silnie oddziałuje on na starsze pokolenie Białorusinów. Dlaczego tak się dzieje?