www.fae.pl - Policy Papers

Ledwie przebrzmiały echa niezbyt optymistycznych komentarzy po ogłoszonym niedawno szumnie i z wielką pompą zakończeniu operacji „surge” w Afganistanie – akcji uznanej oczywiście za olbrzymi sukces militarny i strategiczny USA – a już docierają do nas kolejne sygnały, każące sceptycznie patrzeć na przyszłość operacji ISAF i sytuacji w tym kraju. Oto na naszych oczach, na dwa lata przed planowanym zakończeniem afgańskiej misji NATO, w gruzy walą się dwa najważniejsze filary strategii sojuszniczej wobec Afganistanu: efektywne wyszkolenie afgańskich sił bezpieczeństwa (zagrożone obecnie rosnącą liczbą ataków typu „green-on-blue”) oraz osiągnięcie kompromisu z Talibami co do pokojowego uregulowania przyszłości Afganistanu.

Od formalnego uzyskania niepodległości przez Sudan Południowy (lipiec 2011 r.) dwóm państwom sudańskim nie udało się ułożyć stosunków pokojowo. Nieprzerwanie powracają kwestie nierozwiązane przed podziałem państwa, zwłaszcza spory terytorialne, kwestie ropy, finansów, i pozycji mniejszości. Choć sąsiadujące kraje wydają się „skazane na współpracę”, nie przejawiały dotąd determinacji, żeby doprowadzić rozmowy do końca – na tym polu aktywniejsza od samych Sudańczyków była społeczność międzynarodowa.

Toczący się od lat spór o prawo o kontroli nad wyspami Senkaku (Diaoyu) tylko z pozoru zdominowany jest przez kwestie surowców energetycznych. Zalegające pod dnem morskim wód otaczających wyspy pokłady gazu ziemnego są tylko jedną z odsłon politycznego konfliktu. O wiele większe znaczenie zdaje się mieć kwestia podziału wyłącznych stref ekonomicznych na terenie Morza Wschodniochińskiego. Nie bez znaczenia pozostaje również stopień oddziaływania wydarzeń wokół wysp Senkaku na politykę prowadzoną przez zaangażowane strony w innych częściach Oceanu Spokojnego.