www.fae.pl - Policy Papers

Zamach przeprowadzony w Londynie w dn. 22 marca br. to de facto pierwszy tak poważny i duży incydent terrorystyczny w Wielkiej Brytanii od ataków z lata 2005 roku. Choć wciąż nie znamy wielu szczegółów i okoliczności tego zamachu, to można już – na podstawie szczątkowych informacji udzielanych przez brytyjskie służby śledcze i bezpieczeństwa – pokusić się o pierwsze wnioski i konkluzje dotyczące tego tragicznego wydarzenia. 

Pomimo kilku spektakularnych klęsk w Syrii i północnym Iraku oraz eliminacji kluczowych osób ze ścisłego kierownictwa Państwa Islamskiego (IS) w 2016 r., zdolności operacyjne europejskich ekspozytur kalifatu nadal pozostają na dość wysokim poziomie. Zarówno dobrze zakamuflowane i zorganizowane komórki, jak również tzw. samotne wilki są w stanie nadal przeprowadzić proste, aczkolwiek niezwykle skuteczne ataki. Potwierdzają to zamachy w Belgii, Francji i Niemczech, państwach, które obok Wielkiej Brytanii znajdują się na głównej liście celów islamskich radykałów. Należy jednak pamiętać, że oprócz dużych i liczących się w UE i NATO państw, posiadających globalne interesy, zagrożone są również państwa o znacznie mniejszym potencjale (casus Belgii). Wśród tej grupy znajduje się pomijana dotychczas przez media i ekspertów Austria, na terytorium której aktywnie działają werbownicy IS, żyją duże diaspory muzułmańskie, a także istnieją poważne napięcia związane z niedawnym kryzysem migracyjnym. Wydarzenia z pierwszych tygodni 2017 r. potwierdzają zatem bardzo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego Austrii.

 Konflikt w Syrii wkracza właśnie w szósty rok, czyniąc go tym samym jedną z najdłuższych (i najkrwawszych) wojen toczonych współcześnie na Bliskim Wschodzie. Choć sytuacja strategiczna w Syrii jest obecnie znacznie bardziej klarowna, niż jeszcze rok czy dwa lata temu, to wciąż nie sposób nawet z dużym przybliżeniem określić, kiedy wojna ta może dobiec końca. Mnogość zaangażowanych w ten konflikt podmiotów i aktorów – tak z samego regionu, jak i spoza niego – sprawia, że wojna syryjska już dawno stała się nieprzewidywalną i w istocie niesterowalną. Sprawia to, że konflikt w tym kraju należy do kategorii wojen przewlekłych, które muszą wypalić się samoistnie, a wszelkie interwencje z zewnątrz – tak militarne, jak i dyplomatyczne – choć formalnie mające na celu zakończenie tej wojny, to w istocie jedynie „dolewają oliwy do ognia”. Jak zatem kształtuje się sytuacja strategiczna w i wokół Syrii na początku szóstego roku wojny i jakie są szanse choćby na zmniejszenie cierpień (o ich zakończeniu nie wspominając) milionów Syryjczyków, wciągniętych w tryby wielkiej geopolityki ?