www.fae.pl - Policy Papers

Nie ulega wątpliwości, że ostatnie wydarzenia za wschodnią granicą RP stanowią jedno z największych wyzwań dla polskiej polityki zagranicznej po 1989 r. Wyzwanie specyficzne, inne iż „ucieczka ze Wschodu”, której uwieńczeniem było przystąpienie do Sojuszu Północnoatlantyckiego (1999 r.) oraz Unii Europejskiej (2004 r.). W bezpośrednim otoczeniu Polski ma obecnie miejsce poważny konflikt zbrojny (określany często, nie bez racji, regularną wojną), którego uczestnikami są dwaj sąsiedzi RP – Ukraina oraz Federacja Rosyjska. W takiej sytuacji zasadne są pytania nie tylko o stan bezpieczeństwa naszego kraju, ale także o prowadzoną przez Warszawę politykę zagraniczną.

Od ponad dekady w Stanach Zjednoczonych trwają prace nad systemami tzw. natychmiastowego globalnego uderzenia (Conventional Prompt Global Strike). Choć droga do ich ewentualnego wdrożenia jest wciąż dość daleka (trudno zakładać, by było to możliwe prze końcem obecnej dekady), prace te oraz niejasna koncepcja ich użycia powodują coraz więcej obaw w dwóch państwach, które – w swej subiektywnej ocenie – czują się nimi najbardziej zagrożone, tj. w Federacji Rosyjskiej oraz Chińskiej Republice Ludowej.

Islamska Republika Iranu jest państwem, które stało się ofiarą najbardziej zaawansowanego ataku w cyberprzestrzeni. Spowodowało to, że irańscy decydenci, przywiązują szczególną uwagę do działań w tym nowym wymiarze, wzmacniając obronę, ale jednocześnie nie zapominają o zdolnościach ofensywnych. Iran powoli staje się jednym z głównym graczy w cyberprzestrzeni, a jego potencjał cały czas rośnie.