www.fae.pl - Policy Papers

Gdy w 2014 i 2015 roku Koreańska Republika Ludowo- Demokratyczna powracała na czołówki światowych mediów za sprawą doniesień o budowie okrętu podwodnego – nosiciela rakiet balistycznych, prawdopodobnego testu pocisku dla niego czy też informacji o pozyskaniu nowego typu pocisków przeciwokrętowych, to niejako automatycznie powracał także temat programu rakietowego i (nieco rzadziej) jądrowego. Analizy publikowane przez FAE zwracały wówczas uwagę na jedną, zasadniczą jak się wydaje kwestię: kolejny test, obojętnie czy miałby on dotyczyć pocisku międzykontynentalnego czy też ładunku jądrowego, musiałby zademonstrować nowe możliwości w którejś z ww. dziedzin, inaczej jego przeprowadzenie nie miałoby większego sensu, za to generowałoby ryzyko porażki, szczególnie w przypadku testu ICBM. Wydaje się, iż właśnie mogliśmy mieć do czynienia z demonstracją takich nowych zdolności.

Symultaniczne ataki terrorystyczne, przeprowadzone 13 listopada br. w Paryżu przez francusko-belgijskie komórki Państwa Islamskiego (IS), zwróciły uwagę opinii publicznej na 11-milionową Belgię, która po Francji, Wielkiej Brytanii i RFN stała się największym „eksporterem” ochotników walczących po stronie IS i Al-Kaidy na Bliskim Wschodzie. W odpowiedzi na paryskie zamachy, belgijskie władze przeprowadziły kilkanaście rajdów, których celem było rozbicie najaktywniejszych komórek, prowadzących przede wszystkim swoją działalność w brukselskiej dzielnicy Molenbeek. Udział belgijskich dżihadystów, względnie obywateli Francji stale rezydujących na terytorium Belgii, w atakach terrorystycznych w Paryżu nie jest pierwszym i z pewnością ostatnim przykładem takiej działalności, aczkolwiek listopadowe zamachy są najkrwawszym zamachem od chwili proklamowania kalifatu.

Fenomen zachodnioeuropejskich dżihadystów, decydujących się podjąć walkę zbrojną na terytorium Syrii i północnego Iraku w ramach radykalnej interpretacji islamu, dotyczy w mniejszym lub większym stopniu wszystkich państw Europy Zachodniej, w ramach których istnieją duże i dobrze zorganizowane diaspory muzułmańskie. Zjawisko to nie omija państw mniejszych dysponujących na gruncie prewencji i ewentualnych działań antyterrorystycznych znacznie mniejszymi zasobami w porównaniu.