www.fae.pl - Policy Papers

Trudno precyzyjnie wskazać konkretną datę początku konfliktu między Północą a Południem Sudanu. Z pewnością sięga on jeszcze czasów kolonialnych, a stopniowo narastające napięcia doprowadziły do wybuchu dwóch wojen domowych zaliczanych do najkrwawszych w Afryce. Konflikt w Sudanie charakteryzuje się złożonym podłożem politycznym, ekonomicznym, religijnym i etnicznym. Czy zakończone sukcesem referendum niepodległościowe na Południu i rychłe ogłoszenie przezeń niepodległości stanowi szansę na zakończenie konfliktu między Pólnocą a Południem Sudanu?

Samospalenie tunezyjskiego handlarza owoców zapoczątkowało w tym kraju falę ulicznych protestów, która szybko zmiotła rząd prezydenta Ben Alego i równie gwałtownie rozlała się po całej Afryce Północnej. Tunezja, Egipt, a następnie interwencja w Libii zdominowały medialny przekaz na tyle, że na rozwój sytuacji w niewielkim Bahrajnie zwrócili uwagę niemal wyłącznie ci, którzy zawodowo zajmują się śledzeniem wydarzeń w regionie Bliskiego Wschodu. Tymczasem rozwój sytuacji w tym kraju może mieć wielki wpływ na układ sił na Półwyspie Arabskim, poważnie ograniczyć możliwości działania Stanów Zjednoczonych w Zatoce Perskiej i zaowocować wzrostem pozycji Islamskiej Republiki Iranu.

Libia jest od dawna aktywna w Afryce Subsaharyjskiej – militarnie gospodarczo, kulturowo i propagandowo. Wiele państw kontynentu łączą z Trypolisem ścisłe więzi, a sam pułkownik Kaddafi ma na jego terenie rozległe kontakty. W ostatnich dniach świat mógł się o tym przekonać w brutalny sposób – w walce z demonstrantami reżim skorzystał z usług afrykańskich najemników, prawdopodobnie z Czadu, Nigru i innych państw. Chociaż dziś związki Kaddafiego z Afryką pokazują swoje niszczycielskie oblicze, Czarny Kontynent przez lata korzystał z hojności Trypolisu. Jeśli reżim upadnie – a dziś wydaje się to całkiem prawdopodobne – dla wielu państw nadejdą ciężkie czasy.