www.fae.pl - Policy Papers

Choć długo oczekiwana rezygnacja Perveza Musharrafa ze stanowiska prezydenta Pakistanu wywołała falę radości na ulicach Islamabadu, dla Stanów Zjednoczonych i sojuszników z NATO oznaczała jednocześnie diametralne zmiany w geopolitycznej sytuacji regionalnej.
System naczyń połączonych, jaki wiąże Islamabad z Kabulem przede wszystkim w sferze bezpieczeństwa powoduje bowiem, że operacja afgańska nie odniesie długo wyczekiwanego sukcesu bez przywrócenia całkowitego ładu na pakistańskiej scenie politycznej. Rozpad koalicji rządowej i coraz trudniejsza sytuacja ekonomiczna, wraz z nasilającą się falą ataków terrorystycznych na pakistańskie obiekty wojskowe i cywilne, nie wróży jednak najlepiej natowskiej operacji w Afganistanie w najbliższej perspektywie czasowej.

Dramatyczne wydarzenia, rozgrywające się w maju tego roku na ulicach Bejrutu i innych libańskich miast to kolejna – z pewnością najważniejsza od kilkunastu miesięcy – odsłona głębokiego kryzysu politycznego, w jakim znajduje się Liban od czasu konfliktu między Hezbollahem a Izraelem latem 2006 roku. Czemu jednak spór w Libanie doprowadził do tak dramatycznej eskalacji napięcia przez Hezbollah, przeradzając się nieomal w wojnę domową? Wiele wskazuje na to, że źródło kryzysu znajduje się poza granicami Libanu, w Iranie.

Przejmująca 1 lipca br. rotacyjną prezydencję w UE Francja nakreśliła bardzo ambitną listę zadań priorytetowych. Wśród nich oprócz polityki imigracyjnej i kwestii zmian klimatycznych znalazło się także wzmocnienie polityki bezpieczeństwa i obrony. Odrzucenie traktatu reformującego w referendum w Irlandii z pewnością wpłynie na redefinicję wyzwań stojących przed francuską administracją, na czym niewątpliwie ucierpi również zagadnienie europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony (ESDP).
W tym kontekście kluczowe stają się zatem dwa pytania:
1. jak ewentualne wzmocnienie ESDP wpłynie na NATO i relacje dwustronne NATO-UE, szczególnie w momencie zapowiedzianego już powrotu Francji do struktur wojskowych sojuszu?
2. czy ESDP ma szansę stać się polityką wspólnotową sensu stricto prowadzoną w ramach całej UE czy będzie raczej wymagała początkowej koordynacji w ramach tak zwanego „twardego jądra” lub awangardy kilku państw członkowskich?